Solidarity to prisoners in Greece

immediate release of all those arrested and detained

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009 (89ο φύλλο)

here in english

Σύντροφοι/σσες και φίλες/οι,

Ένα χρόνο μετά την κοινωνική εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη το κράτος, οι κομματικοί σχηματισμοί, οι ειδικοί της οικονομίας, δημοσιογράφοι και κάθε είδους δημοσιολόγοι προσπαθούν να οδηγήσουν το «καράβι» σε απάνεμα λιμάνια. Αναγνωρίζουν συνεχώς τις δυσκολίες. Μιλούν για την «πολύπλευρη κρίση που χαρακτηρίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία σε μια περίοδο μεγάλης ιδεολογικής σύγχυσης» και ακόμα για την ύπαρξη «κενού ιδεολογικής ηγεμονίας». Μ’ απλά εμφανίζονται αδύναμοι να εξασφαλίσουν τον κοινωνικό έλεγχο.

Παραδέχονται ότι η φουρτούνα όχι μόνο δεν λέει να κοπάσει, αλλά τα σημάδια συνεχίζουν να είναι αρκούντως ανησυχητικά. Ο κίνδυνος να εκδηλωθούν εκ νέου κοινωνικές ταραχές δεν παραπέμπει βέβαια σε κάποιες ανεπιθύμητες καταστροφές ή απλά στην παράλυση της εμπορικής δραστηριότητας.

Ο εφιάλτης τους, εδώ και καιρό, εστιάζεται στο ποιοι επί πλέον θα κατέβουν οργισμένοι και έτοιμοι να αντιπαρατεθούν με όσους θεωρούν ότι ευθύνονται για την κατάσταση απόγνωσης στην οποία έχουν περιέλθει ήδη ή περιέρχονται με αδιάλειπτη ταχύτητα. Μ’ άλλα λόγια ποιοι είναι αυτοί που θα σταθούν δίπλα στους χαρτογραφημένους ως «παραδοσιακούς» ταραξίες, όπως άλλωστε έγινε και τον περασμένο Δεκέμβρη, με ποιους τρόπους θα αντιπαρατεθούν και το πιο σημαντικό τι θα τους σταματήσει ή που θα σταματήσουν οι ίδιοι. Και εδώ συνίσταται η ουσία της απειλής για την εξουσία, το μέγεθος της οποίας δεν μπορεί να υπολογιστεί, ούτε βέβαια οι συνέπειες της.

Θα το ξαναπούμε. Όσα καταλύθηκαν τον Δεκέμβρη ήταν στηρίγματα της εξουσίας γι’ αυτό και οι πληγές είναι ακόμα ορθάνοικτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων δεν προχωρούν σε διορθωτικές κινήσεις. Δεν σημαίνει ότι δεν αναζητούν πίστωση χρόνου. Φαίνεται όμως ότι δεν την έχουν. Αυτό τους ξεκαθαρίζουν και οι ευρωπαίοι εταίροι τους. Και φυσικά το ζήτημα δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στα περί οικονομίας ή πιθανής «χρεωκοπίας».

Σ’ αυτές τις συνθήκες η ευφορία θα έπρεπε να μας διακατέχει. Ο ενθουσιασμός για το ξέσπασμα της πρόσφατης εξέγερσης να καλύπτει τους όποιους προβληματισμούς. Και όμως όσο τουλάχιστον μας αφορά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Γι’ αυτό επιμένουμε με πάθος να αναζητούμε εξαντλητικά τη διεξοδική συζήτηση για κάθε τι που αφορά τις αναρχικές απόψεις και πρακτικές. Να μην επαναναπαυόμαστε στις δάφνες κάποιων «μικρών» ή «μεγάλων» επιτυχιών. Να σκύβουμε με επιμονή επάνω στα «στραβά». Να μην κλείνουμε τα μάτια για να γίνουμε αρεστοί.

Να θυμόμαστε που και που τόσους και τόσους αναρχικούς που στο παρελθόν σε κάθε εποχή επεσήμαναν ότι όταν αποκτά θρησκευτική σημασία η αριθμητική αύξηση, η διείσδυση εξουσιαστικών απόψεων και πρακτικών πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Τους τόσους και τόσους συντρόφους που κατέγραψαν με τα πιο μελανά χρώματα τις επιπτώσεις της έλλειψης ήθους, της απουσίας κριτικής διάθεσης, της παρατεταμένης σύγχυσης ακόμα και πάνω σε θεμελιακές αναρχικές απόψεις και θεωρήσεις, που οδηγεί τελικά στις πλέον κατάφωρες διαστρεβλώσεις.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους συντρόφους είναι και ο Max Nettlau που έγραφε χαρακτηριστικά τον Οκτώβρη του 1932 στην Ιστορία της Αναρχίας: «Η μελλοντική ελευθερία δεν θα είναι προϊόν ενός κατακτητικού πολέμου. Δεν ανήκει στον στρατό που εξασφαλίζει τη νίκη, ακόμη και αν νικητές είναι τα συνδικάτα, ούτε στους μεγάλους αρχηγούς που τα διευθύνουν. Δεν γνωρίζουμε αυτές τις κατακτήσεις. Μόνον εκείνες του Ναπολέοντα, του Λένιν ή του Μουσολίνι. Ο συνδικαλισμός αυτών που σκέφτονται διαφορετικά και αντίθετα από την Αναρχική ιδέα, είναι ένας συνδικαλισμός που αποβλέπει στον μιλιταρισμό, στον οικονομικό φασισμό, στις κατακτήσεις και τα αξιώματα. Ο πραγματικός επαναστατικός αγώνας γκρεμίζει τα εμπόδια, ξεβρωμίζει το έδαφος και, όταν είναι εφικτό, επιχειρεί την θεμελίωση του νέου έργου, που πιθανότατα διατρέχει τον κίνδυνο να είναι περιορισμένο, με καθυστερήσεις, όλο εμπόδια και αντιξοότητες, αν προσπαθήσουμε να το εντάξουμε στα παλιά πλαίσια, ακόμα και αν πρόκειται για τα συνδικάτα. «Ας ξεχάσουμε το παρόν». Αυτός είναι ο δρόμος του μέλλοντος».

Καλό Δεκέμβρη σύντροφοι.

Δεκέμβριος 2009

Ο Κύκλος Σύνταξης

source

Πραξη 1η – Bertolt Brecht

Ακομα και το πιο ασημαντο πραγμα, το φαινομενικα απλο να το κοιτατε με δυσπιστια! Να ερευνατε αν ειναι αναγκαιο, ιδιως οταν κατι συνηθιζεται!

Σας παρακαλουμε με επιμονη να μην βρισκετε φυσικα αυτα που παντα συμβαινουν!

Γιατι τιποτα δεν πρεπει να θεωρειται φυσικο, σε τετοιους καιρους αιματοχυσιας και αναστατωσης, επιβεβλημενης αταξιας και προσχεδιασμενης αυθαιρεσιας, μιας απανθρωπης πια ανθρωποτητας..

ετσι ωστε τιποτα να μην περνιεται για αμεταβλητο.